Po tej ogólnej panoramie warto, by temat UNIV 2009 skoncentrował się na osobach, które tworzą uniwersytet i w szczególności, na roli studentów. Dlatego wskazujemy różne zagadnienia, które mogłyby być celem refleksji i pracy:
1. Zaufanie rozumowi:
Bycie studentem oznacza ufać w możliwości rozumu do poszukiwania i znalezienia prawdy, i nie zadowalać się przyjmowaniem postaw „ugodowych”, gdy opierają się na relatywistycznym postrzeganiu rzeczywistości.
Z drugiej strony, formacja uniwersytecka nie może być zredukowana do nauki określonego zawodu, ale powinna przede wszystkim przygotowywać osoby o wysokiej kulturze i z kryteriami, z wystarczająca zdolnością do stawiania czoła różnym sytuacjom, które się pojawiają w środowisku pracy, jak i w otaczającym nas społeczeństwie. Podsumowując, powinna przygotowywać do bycia osobami spójnymi.
2. Integralna formacja:
Z powodu nadmiernej specjalizacji, większość karier uniwersyteckich, o ile nie wszystkie, pozostawiają braki w formacji. Można je wypełnić poważnie dobranym planem lektur i aktywności poza-akademickich. Ale czy jesteśmy zdolni wykryć, jakie są te braki? Byłoby rzeczą interesującą zastanowienie się nad pomysłami i projektami, które by nas wzbogacały i nauczyły godzić studia uniwersyteckie z innymi działalnościami, które by się przyczyniały do wzrostu osobowości.
3. Odpoczynek studenta:
Dla studenta, który chce zwiększać ogromne możliwości swojego rozumu, odpoczynek i zabawa stanowią zmianę zajęcia i nie nawias w używaniu własnego intelektu i w rozwoju projektu życiowego. Celem jest postrzeganie zajęć weekendowych, wakacji, podróży itd., jako dodatkowej okazji do ubogacenia osobistego. Odpoczynek nie oznacza wyłączenia rozumu; jest to czas, w którym możemy też wzrastać w cnotach i nawykach intelektualnych.
4. Ton ludzki:
..Jak możemy promować w naszym otoczeniu większą delikatność we wzajemnych relacjach między kolegami z pracy i ze studiów? Moglibyśmy również znaleźć małe wady, czy manie, które w codziennym współżyciu przenikają do nas ze środowiska – często mało delikatnego, wyłącznie konkurencyjnego i egoistycznego.
5. Pielęgnowanie przyjaźni i dialog:
Przyjaźń odgrywa ważną rolę na uniwersytecie. Samotność przeciwstawia się duchowi uniwersyteckiemu, a suche znajomości także nie dają sensu naszej egzystencji. Wiedza, rozum, mają za zadanie ułatwianie życia w pełni, życia opartego na miłości, kochaniu i byciu kochanym.
Z tego powodu przyjaźń jest środkiem uprzywilejowanym do tego, aby studenci nauczyli się rozwijać swoje najbardziej wewnętrzne powołanie i nie musieli relegować go na dziedziny poza-uniwersyteckie. Powinniśmy zastanowić się nad rolą prawdziwej przyjaźni w środowisku akademickim, która unika źle pojętej konkurencji i przyczynia się do tworzenia społeczeństwa solidarnego. Z drugiej strony, należy również odzyskać wartość dialogu na różnych poziomach: między dyscyplinami, kulturami, religiami, itd. To wymaga przyjęcia postawy otwartości, bez rezygnowania z własnych przekonań, i uczenia się od innych osób, które mają ducha uniwersyteckiego i są/byli zdolni przekazywać go.
6. Waga cnót:
Szerokie horyzonty w zdobywaniu kultury wymagają wysiłku, wykorzystania czasu, dyscypliny i nauki. Nie ma miejsca na wyłączenia, ani na sztuczność. Z tego względu jest ważne dostrzeżenie wagi cnót ludzkich jako drogi do osiągnięcia życia bardziej pełnego, i nie jako „duszącej” atmosfery, napięcia skierowanego na osiągnięcie odpowiedniej efektywności, dobrych ocen z egzaminów, itd. Wysiłek i chęć przezwyciężania się otrzymuje swą prawdziwą wartość, gdy prowadzą do umiejętności służenia w pracy i „stawiania czoła” życiu.
7. Wiara i rozum:
Wiara ma wyjątkowe miejsce wśród różnych źródeł wiedzy. W tym sensie, Benedykt XVI mówi, że wiara chrześcijańska jest „siłą oczyszczającą dla rozumu i pomaga mu być bardziej sobą. Przekaz chrześcijański, zgodnie ze swoim źródłem, powinien być zawsze bodźcem popychającym do prawdy i w ten sposób, siłą przeciwstawiającą się naciskowi władzy i partykularnych interesów4”.
O UNIV piszemy też tu:
